Nowe rozdziały.

Eien no senso I Nie dopuszczę....

IV. Aratana mondai

Tymczasem w zupełnie innym miejscu pewna tajemnicza postać wyjrzała przez okno. Rozciągał się za nim naprawdę wspaniały krajobraz. Malownicze góry, piękne doliny wypełnione żyzną trawą, gęste lasy i nie tylko to wszystko należało do niego. Żądza, którą jednak czuł nie była wcale zaspokojona. Wprost przeciwnie. Teraz gdy wcielił swój plan w życie urosła jeszcze bardziej. Słysząc zbliżające się kroki nie poruszył się nawet o centymetr. Cierpliwie czekał aż wrota prowadzące do komnaty się otworzą. Wkrótce stanęła w nich zakapturzona postać.

- Mam nadzieję że wszystko poszło jak należy – zwrócił się ku przybyszowi wciąż stojąc plecami do niego.

- Bez najmniejszych problemów – odparł – ta kobita była idealna. Choć mało brakowało by sama zaczęła bawić się czasem.

- Mam rozumieć że do tego nie dopuściłeś – lodowy ton głosu przeszył jego rozmówcę do tego stopnia że ten aż się wzdrygną – pamiętaj co grozi za taki błąd. Puki nie nadejdzie czas musimy działać z ukrycia. Przedwczesna ujawnienie nie jest nam na rękę.

Wojna nie rozstrzyga kto ma rację, lecz kto ma odejść

Rozdział VIII - W zamku Styks

- Kurde... - mruknął gdy zobaczył biegnących za sobą żołnierzy.

"Jeszcze nie jest za późno. Masz jeszcze szansę..."

- Przyjmij swoją karę godnie! - usłyszał. Zatrzymał się. Ślepy zaułek.

- Co robić... Cholera... Co robić?! - zdenerwował się.

- Stój! - zza zakrętu wybiegło kilku strażników.

- Gajeel! - nieoczekiwanie za oknem pojawiła się Aspekta. - Skacz!

Generał wiedząc że to jedyne rozwiązanie rozbił szybę i skoczył z wierzy. Po chwili demonica go złapała i bezpiecznie opuściła poza mury zamku.

- Dlaczego mi pomagasz?! - mruknął jak zawsze obojętnie.

- To za to że nie wymierzyłeś mi i Glorii kary. Uciekaj! - odparła. - Zatrzymamy ich... - szepnęła.

- My?! - dopytywał się.

- Ja i ... - spojrzała na białowłosą kobietę stojącą za Gajeel'em.

- Lisanna. - dokończyła wypowiedź dziewczyna.